Titus en fietsen

Vorige week waren de kinderen bij ons. Ze hadden twee weken vrij en de helft van die vakantie brachten ze bij ons door. Dat betekende voor mij ook lekker een weekje vrij. Een weekje waarin we ons, ondanks het wisselvallige weer, prima vermaakt hebben. Een weekje waarin niks moet en alles mag. Nou ja alles, veel in ieder geval. 

We rommelden lekker wat rond het huis, struinden door de Drunense Duinen en deden verder wat er op ons pad kwam. Genieten van de kleine dingen, als grote dingen niet kunnen. Het valt me op dat de kinderen zich ook wel neergelegd hebben bij de situatie rond corona, ze snappen goed dat niet alles kan en zeuren dan ook niet als iets niet kan. Ze zijn ook blij met de coronaproof oplossingen die wij zelf zoeken. De afgelopen tijd hebben ze mee ontdekt dat Nederland meer te bieden heeft dan bijvoorbeeld pretparken en dierentuinen. En toch zullen we allemaal weer blij zijn als we daar ook gewoon weer naar toe zouden kunnen, maar dat komt weer wanneer de tijd daar rijp voor is. 

Aan het eind van de week bracht ik de rakkers weer bij hun moeder en hebben wij onze koffer ingepakt voor een paar dagen in het plaatsje Zevenhuizen in de provincie Groningen. Samen met een bevriend stel vertrokken we die kant op voor een weekendje weg. Er mocht niet alleen bagage, eten en drinken mee, de fietsen moesten namelijk ook mee. 

Wij zijn nog niet helemaal ingeburgerd in het maken van fietstochten, want niet iedere helft van ons duo is even verzot op fietsen. Hoewel daar wel verandering in gekomen is sinds we het gemak van de elektrische fiets hebben ontdekt. Dat leverde voor ons een forse verbetering in het fietsplezier op. Echter…hebben we sinds vorig jaar ook nog een andere factor om rekening mee te houden, Insta-famous teckel Titus (volg hem op Instagram: @titus_de_teckel). Nadat we vorig jaar al met hem het fietsavontuur aangingen in een mandje achterop de fiets hebben we sinds kort een fietskar waarin hij plaats mag nemen om te genieten van de rit die we maken. In de ideale situatie zou hij er ook echt van genieten. Helaas ervaart hij het zelf niet als genieten. Na het avontuur met het mandje achterop, wat al geen succes was, is de fietskar ook niet iets wat hem kan bekoren. Dat laat hij weten ook. Hij vindt de kar zeer interessant en gaat er ook echt niet met de staart tussen de poten in, maar op het moment dat het span in beweging gaat begint hij te piepen, blaffen, loeien en alles wat hij nog meer in zijn stembanden heeft om aan te geven dat hij er niet zo gecharmeerd van is. Geen idee waarom niet, maar hij vind het dus echt helemaal niet leuk. Bijkomend voordeel is wel dat van mijlenver te horen is dat wij eraan komen. Na verloop van tijd wordt het geluid wat minder, maar ik denk dat ie dan gewoon geen energie meer heeft om van zich te laten horen. Kortom, niet leuk voor ons, niet leuk voor hem. We zullen moeten accepteren dat onze grote vriend Titus nooit een fietsliefhebber zal worden. Geven we de moed te snel op? Ik denk het niet, het is namelijk niet zo dat we het voor het eerst probeerden. We moeten gewoon accepteren dat hij geen hondje is om in een fietskar mee te nemen. De volgende keer dat we weer van plan zijn om fietstochtjes te gaan maken mag Titus dus gewoon lekker bij ‘opa en oma’ gaan logeren. Opa en oma zijn bij deze ook ingelicht dus.